تا حالا شده از خودت بدت بیاد؟از چیزی که هستی شرمنده باشی؟ یا اینکه بری جلو اینه و با خودت فکر کنی کاش اینشکی نبودم؟ کاش کچل نمیشدم؟کاش بینیم کوچکتر بود و......؟تاحالا شده تو جمع های دوستانه از عکس گرفتن طفره بری ؟یا موقعی که فیلم میگرن از دوربین فرار کنی؟

اگه جوابت به این سوالات مثبته یعنی عزت نفس و احساس خود دوستیت لطمه خورده و باید ترمیم بشه

دلایل زیادی هست که باعث میشه به عزت نفس یه نفر اسیب بخوره مثل مسخره شدن نادیده گرفته شدن دیده نشدن و تحقیر و سرزنش بخاطر اشتباهات...

ما از وقتی به دنیا اومدیم عزت نفسمون تحت عوامل محیطی یا زیاد شده یا کم که رفتار و نوع برخورد پدر و مادر خیلی تاثیر گذار هست

از توجه و محبت اونا احساس شخصیت میکنیم و از سرزنش و دعواشون خرد میشیم ...این روند تا یه سنی ادامه داره و عزت نفس ما نوسان میکنه

اینکه چی میشه که ما به این نقطه میرسیم و دیگه خودمون رو دوست نداریم زیاد مهم نیست مهم اینه که از اینجا به بعد این خودمونیم که میتونیم خودمون رو بسازیم نه رفتار دیگران و عوامل محیطی...

ما باید مسئولیت زندگیمونو بپذیریم و از شکایت کردن و مقصر کردن بقیه دست برداریم حتی اگر واقعا بهمون بدی کردن...

عزت نفس خیلی خیلی مهمه انقدر مهم که باعث میشه تو در شرایط سخت درست تصمیم بگیری کسی که خودشو ارزشمند ندونه ممکنه دست به هر کاری بزنه...

تا حالا شده که یه ادم شاد ولبخند به لب و اروم رو ببینی که با خودش و دنیا در صلحه و داره تو خیابون میره یه تفنگ برداره و ادما رو بکشه؟؟

معلومه که نه...معمولا کسایی اینطوری ان که اصلا تا حالا برای خودشون ارزش قائل نبودن طرف یه عمر از خودش فرار میکرده و وقتی حتی به چهرش نگاه میکنی میفهمی چقدر این ادم بد بخته و چقدر از خودش متنفر!

وقتی خودتو از ته دل دوس داشته باشی و عیب هاتو در اغوش بگیری و نوازش کنی خیلی لذت بخشه من با خوبی هام و عیب هام هستم که منم

وگرنه اگر میخواستم این عیب ها رو نداشته باشم میشدم یکی دیگه اونوقت من نبودم هویتم این نبود...

یه روز در یه نقطه ای از زمان تصمیم گرفتم نگاه دیگران رو از زندگیم فاکتور بگیرم و جوری زندگی کنم و لذت ببرم که خودم دوست دارم نه دیگران!!

و همون جا بود که احساس خوب به قلب من برگشت...

وقتی خودتو همون که هست بپذیری و ارزشمند بدونی به خودت  عشق بی قید و شرط بدی وکارایی که دوست داری انجام بدی و لذت ببری اونوقته که از درونت انگار یه چیزی میخواد منفجر بشه....من پر میشم از هیجان مخصوصا وقتایی که جلوی اینه میبینم خودمو انقدر حسم خوب میشه و کیف میکنم که نمیدونم چطور بگم اصلا نمیتونم رو پای خودم باشم...

یه حس خیلی مرموز و البته باحالیه خیلی شیرینه...

وقتی تو از درونت تغییر میکنی دنیای بیرونت هم عوض میشه دیگرانی که تا دیروز بهت میگفتن زشت حالا یهو باهات مهربون میشن و میگن چقدر تو زیبا شدی...بنظرت چرا؟اتفاقیه؟چرا پس قبلا که از خودت متنفر بودی و جرات نداشتی بری جلو اینه کسی بهت نمیگفت زیبا؟

من از وقتی خودمو همین که هستم قبول کردم هم ارامش دارم و حالم خوبه و هم دیگران منو دوست دارن...هر جا پا میذارم دیگران دایم بهم میگن چقدر تو خوشگلی چقدر مهربونی از چهرت معلومه که خیلی دوستداشتنی هستی...وهمیشه کسایی هستن که ازم تعریف کنن و زیبایی هام رو ببینن...

یا اینکه هر عکسی که میگیرم به طرز عجیب و غریبی خوب در میاد این یکی از چالش های من بود در گذشته ولی حالا انگار همه چی درست شده...

قبلا یادمه وقتی مامانم دوربینو میگرفت دستش فیلم بگیره یه جوری ازش فرار میکردم یا انقدر میگفتم نگیر نگیر که بنده خدا از من میترسید فیلم بگیره...حتی تو یه جشن تولدمال چند سال پیش هم که چند روز پیش فیلمشو نگا میکردم فقط دستم تو فیلم ضبط شده چون گفته بودم نمیخوام تو فیلم باشم:l

کلا از یه بازه از عمرم نه فیلم درست درمونی هست نه عکسای خوبی...چون با خودم در صلح نبودم...با اینکه ظاهر خوبی داشتم ولی انگار فقط داشته های دیگران در نظرم خوب بود نه خودم!

بهت پیشنهاد میکنم که تو هم خودتو بپذیر همونطور که هستی حتی اگر واقعا زشتی اینو بپذیر و برو پی کارو زندگیت

اینکه هی بری جلو اینه و عین عزا دارها غمبرک زده به خودت نگاه کنی چیزی حل میشه؟ بنظرت با تکرار این نارضایتی ها تو زیبا میشی؟

قطعا نه....تو هرطوری که خودتو ببینی دیگرانم همونو از تو میبینن....شک نکن

اجازه نده تعریفی که دیگران از زیبایی تلقین میکنن بهت باعث بشه از خودت متنفر بشی...نگاه دیگرانو بنداز دور و با خودت صفا کن

از خودت عکس سلفی بگیر و قربون صدقه خودت برو بخند شاد باش زیاد جدی نگیر با خودت شوخی کن و بخند چه اشکالی داره؟ :)

بعضی وقتا ما بخاطر چیزایی ناراحتیم که هیچ ارزشی نداره زیباییم ولی با غم و غصه و ناشکری خودمونو الکی پیر میکنیم و قیافمون کج و کوله میشه...وقتی هم میریم تو جامعه مردم همینو از ما میبینن و میگن و ماهم میگیم دیدی؟دیدی راست میگفتم؟دیدی من زشتم؟مردمم اینو فهمیدن...!!!! به زور میخوای چیزی که نیستی رو ثابت کنی!!

به این صدا میگن منتقد درونی که فحش میده تحقیر میکنه و درنهایت باعث میشه که ما متنفر بشیم از خودمون! ولی توهم باید محکم جلوش واستی تا بره پی کارش....

وقتی نامه تموم شد یه حس خیلی خوبی میگیری خیلی خوب امتحانش کن

ممکنه گریت بگیره یا یه مقاومتی برای شروع داشته باشی ولی مهم نیست اینکارو بکن

تمرینایی که گفتم تمامش واسه این بود که بتونی خودتو هویتتو همونطور که هست بپذیری با کاستی هاو دوست داشته باشی بتونی به خودت عشق بی قید و شرط داشته باشی و این حس خود دوستی رو پله ای کنی واسه احساس خوب و با این حس فوق العاده بری به سمت اهدافت و موفق بشی....قدم اول واسه عزت نفس اینه که بتونی با ظاهر خودت کنار بیای و خودتو دوست داشته باشی یه مدت این تمرینا رو انجام بدی به یه احساس خیلی عالی نسبت به خودت میرسی...

هیچ وقت برای دوست داشتن خودت شرطی نذار نگو اگر به فلان چیز برسم وزنمو کم کنم دماغمو عمل کنم و...اونوقت خودمو دوست دارم.

هویت تو ارزشمنده حتی اگر به هیچی تو زندگیت نرسی...

وقتی خودتو دوست داری و احساس خوبتو به چیزی ترجیح نمیدی اتفاقا به همه چی هم میرسی این به معنی خودشیفتگی نیست

تو زمانی میتونی چیزی به کسی بدی که خودت اونو داشته باشی

وقتی از عشق و مهر سرریز کنی خودتو میتونی از اون بخش اضافش به بقیه هم بدی و شاد زندگی کنی

ولی وقتی چیزی نداری از خودت و از عشق خالی هستی هرمحبتی  برای بقیه کنی برات عقده میشه و هی انتظار داری برات جبران کنن والکی خودتو هی ناراحت میکنی...

عزت نفس یعنی من خودمو دوست دارم تو رو هم دوست دارم ولی خودشیفتگی یعنی من برتر از تو هستم...

بزرگ ترین خوبی به دیگران اینه که خودتو دوست داشته باشی :)

حتما تمریناتی که گفتم رو در مدت حدود یک تا دو ماه تکرار کن وانجام بده و معجزش رو تو زندگیت ببین

مرسی یا علی.